සිත් අහස

නිල් නෙතු අග කඳුළු ගලන
කවි සිත්තම් සිතට ගෙනෙන
දොම්නස අමතක කරලන
ගලා හැලෙන පෙම් ගඟ ඔබ...

ගිම් නිවනට සිත දුන්නද
සදහට ‍රැ‍ඳෙමිද කෙලෙසක
ගත ඇය ළඟ,සිත ඔබ ළඟ
එනමුදු කෙලෙසක කියමිද?...

හාදු මලින් සතපන්නට
ආසයි ඔබේ සුන්දර වත,
සමුදෙන්නද ළඟ ඉන්නද
නොදැන තැවෙන පෙම් සිත මම...

"මම ඔයාට ආදරෙයි"

ඉඳලා ඉඳලා අමාරුවෙන් ඒ වචන ටික කියලා දැම්මම්ම හිතට දැනුනේ පුදුම සැහැල්ලුවක්. ඒත් ඒ සැහැල්ලුව එක්කම මහා බරක් ඔළුවට පැටවුනා නේද කියලා හිතුන නිසා මට ඉබේම හුස්මක් පිටවුනා.

"නෙතූ, ඔය ඇත්තමද?"

බලාපොරොත්තුවෙන් එළිය වුන ඒ ඇස් මගේ ඇස් වලට එබිලා එහෙම අහද්දි ඔළුවට දැනුන බර කෙසේ වෙතත් හිතේ තිබුන මොකක්දෝ දුකක් ඈතට පාවෙලා ගියා වගේ කියලා මට දැනුනා.

"ඒත්..."එහෙම කියපු ඔහුගේ ඇස් ආයෙම අඳුරු වුනේ අපි දෙන්නටම මූණ දෙන්න බැරි ඒ තිත්ත ඇත්ත මතක් වෙලා වෙන්න ඇති.

"හ්ම්ම්.. ඒත්... "

මටත් කියාගන්න පුලුවන් කම තිබුනේ එච්චරමයි.

"ඒත් කොහොමද? ඔයා, මම අපි දෙන්නම දන්නවා.... "

එහෙම කියද්දිම ඉතිරි ටික කියන්න නොදී මම එයාව නැවැත්තුවේ මේ ආදරෙන් දැනෙන සැනසීම ඒ සිදුවීම මතක් කරපු ගමන් නැති වෙලා යන නිසා.අනේ මන්දා. ඒත් පපුව හාරවගෙන එන මේ හැඟීම කොහොමද මම නවත්තගන්නේ. කොහොමද එයා ඒක නවත්තගන්නේ. ඒවට උත්තර අපි දෙන්නා ලඟම තිබුනේ නෑ.

"ඔයා දන්නවද නෙතූ තමන් ආදරේ කරන කෙනෙක්ට සමු දෙනවට වඩා තමන්ට ගොඩාක් ආදරේ කරන කෙනෙක්ට සමු දෙන එක හරිම අමාරුයි. ඒ මොකද කියලා ඔයා දන්නවද? නෑ නේද.අපි දන්නවා අපේ ආදරේ දෙන්න පුළුවන් කාටද මොන විදියටද කියලා. ඒත් අපිට ගොඩාක් ආදරේ කරන කෙනෙක් මුණ ගැහෙන්නේ බොහොම කලාතුරකින්. ඒ කෙනාට සමුදෙනකොට අපේ හිත යටින් අපි දන්නවා අපිට නැති වෙන්නේ අපේ ජීවිතේ වටිනම කෙනෙක්ගෙන් එක්කෙනෙක් කියන එක. එහෙම නේද"

එයා එහෙම කිව්වම මම ඒ ගැන ටිකක් හිතුවා. ඇත්ත, ඒක නිසාම වෙන්න ඇති මේ හැමදේම මේ තරම් අමාරු. අපි ආදරේ කරන කෙනෙක් වෙනුවෙන් අපිට ගොඩාක් ආදරේ කරන කෙනෙක් දාලා යන්න වුනොත්. එහෙම නැත්නම් මොකක් හෝ හේතුවක් නිසා අපිට ගොඩාක් ආදරේ කරන කෙනෙක්ගෙන් වෙන් වෙන්න වුනොත්. ඒ වේදනාව පපුව හාරගෙන ගිහින් උගුර හිර වෙලා කඳුළු කැට දෙකක් වෙන්න වැඩි වෙලාවක් යන්නේ නෑ. ඒ වගේම ඒ පසුතැවීම මුළු ජීවිත කාලය පුරාවටම හිතුවත් මඟ ඇරගන්නත් බෑ.

මහ මෙරක් තරමට ආදරේ දෙන කෙනෙක් ළඟ ඉද්දි අපේ හිතේ තියෙන ආදරේ දෙන්න අපේ ආදරේ ගැන කිසිම වටිනාකමක් නැති කෙනෙක් ගාවටම අපි යන්නේ මොකද මන්දා?

"අශේන්, ඔයා දන්නවද ඒ නිසා හිතක් රිදෙන තරම්, ඔයා දන්නවද අපිට ගොඩාක් ආදරේ කරන කෙනෙක්ට යන්න දෙන්න වෙන බව දැන දැනම ආදරේ කරද්දි දැනෙන වේදනාවේ තරම්."

උත්තරයක් නොලැබෙන, හරියටම කියනවා නම් උත්තරයක් දීගන්න බැරි විදියේ අමාරු ප්‍රශ්නයක් ඇහුවත් ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ මම වගේම අශෙනුත් හොඳට දන්න බව මම දැනගෙන හිටියා.

මගේ හිත මේ තරමට වේදනාවෙන් මිරිකෙද්දි එයාගේ හිත කොයි තරම් නම් දුකක් විඳිනවා ඇත්ද කියලා මම හිතුවා.

"ඒත්, නෙතූ... මම..."

එහෙම කියලා මොහොතකට ගොළු වුන ඒ වචන වලින් නැති වුනත්, අශේන්ගේ කථා කරන ඇස් වලින් මට හැම දෙයක්ම තේරුම් ගියා. ඒ නිසාම මුකුත් නොකියා තප්පරයක් ඒ ඇස් වලට එබිලා බලාගෙන හිටියේ ඊළඟට වෙන දේ ගැන කිසිම හැඟීමක් නැතුව.ඒ බව තේරුන නිසාදෝ අශේන්ගේ ඇස් වල පිරුන කඳුලක් දැකලා මගේ ඇස් වලටත් කඳුළු පිරෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ.

"ඒත් නෙතූ, මමත් ඔයාට ආදරෙයි. මහා හුඟාක් ආදරෙයි. මම දන්නේ නෑ ඊළඟට වෙන දේ. ඒත් දෙවියනේ මේක තවත් හිතේ තියන් හිටියොත් මගේ හිත පුපුරලා යාවි. ඒ තරම් ආදරයක් මම කොහොමද මේ පුංචි හිතේ හිර කරන් ඉන්නේ. ඔයාට වුනත් ඒක එහෙමයි කියලා මම දන්නවා. මම දන්නේ නෑ.. අපි මොකක්ද කරන්නේ. මම කොහොමද ජීවිතේ මට ලැබුන වටිනම වස්තුව මෙහෙම නැති කරගන්නේ. මම වෙන කෙනෙක්ගේ නෙතූ, ඒක මම වගේම ඔයත් දන්නවා. ඒත් මම කොහොමද ඔයාට ආදරේ නොකර ඉන්නේ. මම දන්නවා ඔයා මේ මුකුත් බලාපොරොත්තුවෙන් නෙවෙයි ඔයාගේ හිතේ තිබුන දේ කිව්වේ. ඒත් අපි දෙන්නම දන්නවා අපි දෙන්නාගේ හිත් වල ආදරයක් තිබුන බව. ඒක ඔයාව අඳුරගත්ත දවසේ ඉඳන් තව තව වැඩි වුනා මිසක් අඩු වුනේ නෑ. ඒත් මම කොහොමද තව කෙනෙක්ගේ හිත රිද්දන්නේ. මම දන්නවා එයාට මගේ ගැන තියෙන හැඟීම ඔයාට මගේ ගැන තියෙන හැඟීමට වඩා සම්පූර්ණයෙන් වෙනස්.

ඒ නිසයි මම ඔයාට කිව්වේ තමන් ආදරේ කරන කෙනෙක්ට සමු දෙනවට වඩා තමන්ට ආදරේ කරන කෙනෙක්ට සමු දෙන එක අමාරුයි කියලා. මම දන්නවා මට මේ ලෝකේ ලැබෙන්න පුළුවන් හොඳම කෙල්ල ඔයා කියලා. ඒ වගේම එයා දන්නවා එයාට මේ ලෝකේ ලැබෙන්න පුළුවන් හොඳම ආදරේ දුන්නේ මම කියලා. එහෙම වුනත් නෙතූ, දෙවියනේ ඔයාගේ ඔය ඇස් වලින් ගලන් ආදරේ ඒ ඇස් වල නෑ. අඩුම ගානේ ඒ හිතේවත් නෑ.

ඒත් එයාට මාව ඕනේ.. මට ඔයාව ඕනේ තරමටම එයාට මාව ඕනේ. ඒත් එයා මගේ ජීවිතේට හැමදාම ගෙනාවේ දුක විතරයි. ඒත් මම හැමදාම එයාව සතුටින් තිබ්බා. ඒ නිසයි නෙතූ එයාට මාව ඕනේ, එයාට වෙන කෙනෙක් මේ තරම් ආදරේ කරන්නේ නැති බව දන්න නිසයි එයාට මාව ඕනේ ,එයාගේ සතුට දෙන්නේ මම බව දන්න නිසයි එයාට මාව ඕනේ.

ඒත් මට ඔයාව ඕනේ, මගේ දුක වගේම සතුට, මගේ ආදරේ වගේම මගේ තරහවත්, මගේ හීන බලාපොරොත්තු වගේම මගේ කඩා වැටීම්නුත් බෙදාගන්න පුළුවන් ඔයාටම විතරයි නෙතූ. මම දන්නේ නෑ, මම කොච්චර අඩුවෙන් ආදරේ දුන්නත් එයාට මාව ඕනේ. ඒක ආත්මාර්ථය වෙන්න පුළුවන්. ඒත් එයාට මාව ඕනේ.ඕනේකමයි ආදරයයි අතරේ ලොකු වෙනසක් තියෙනවා. ඔයා ඒක දන්නවා නේද?

මට ඔයාව ඕනේ මම ඔයාට ආදරේ නිසා, ඒත් එයා මට ආදරේ එයාට මාව ඕනේ නිසා. ඒ දෙකේ ලොකූ වෙනසක් තියෙනවා.

මම මොකක්ද කරන්නේ නෙතූ. මට කියන්න. මට තේරෙන්නේ නෑ මුකුත්ම."

එහෙම කියපු අශේන් පලවෙනි වතාවට මගේ අතකින් ඇල්ලුවේ සිනිඳු මල් පෙත්තක් අල්ලනවා වගේ. මුළු ඇඟම කිතිකවාගෙන ගිය හීන් හිරි ගතියක් හිත පුරාම දිව්වත් ආදරේ කියන සුන්දර හැඟීම එක්කම බැඳුන විරහා වේදනාව කියන අසුන්දර හැඟීමත් මුළු හිතම හිරි වැට්‍ටුවේ මගේ ඇස් වලට ආයෙමත් කඳුළු පුරවන ගමන්.

"අශේන්, මේ අහන්න. මොන දේ වුනත් එයාට දැන් ඔයාව ඕනේ. එයාව තනි කරන එක හොඳ නෑ නේද ඔයා. මම දන්නවා මම මේ කියන්නේ මට ඇත්තටම ඕනේ දේ නෙවෙයි. ආදරයයි ඕනේකමයි අතරේ ලොකු වෙනසක් තියෙනවා තමයි අශේන්. ඒත් සමහරවිට අපිට ආදරේ කරන කෙනෙක්ට වඩා අපිව ඕනේ වෙන කෙනෙක්ගේ උවමනාව වැඩි වෙන්න පුළුවන්. එයාට ඔයාව ඕනේ එයාගේ තනිකම යවාගන්න නම්, එයාට වෙන කෙනෙක්ට කියන්න බැරි හැමදේම කියන්න නම්, එයාගේ ජීවිතේ එයාට වැරදුන තැන් හදාගන්න නම් එහෙනම් මට වඩා එයාට ඔයාව ඕනේ අශේන්.

ඒත් මම දන්නවා ඔයාගේ ජීවිතේ එයා එක්ක ගෙවෙන හැම තප්පරේකම ඔයා ඉන්නේ දුකකින් කියලා.

ආදරේ කියන්නේ කැපකිරීම්, විස්වාසය, caring කියන ඔක්කෝගෙම එකතුවක් අශේන්.කැපකිරීම් නැති තැන, Caring නැති තැන ආදරයක් නෑ. එතන තියෙන්නේ එක්කෙනෙක්ට එක්කෙනෙක් ආදරේ කියන නමින් දුන්න බොරු පොරොන්දුවක් විතරයි. ඒක හරියට කසාද සහතිකේ තියාගෙන එක වහලක් යට හිටියත් දික්කසාද වුන දෙන්නෙක් වගේ. ඉතින් මම දන්නවා ඔයාට එහෙම ආදරයක් විඳින්න වෙද්දි ඔයා හැම දවසකම මැරි මැරි ඉපදේවි. ඒත් කිසිම දෙයක් නැති කෙනෙක්ට තියෙන එකම දේත් නැති කරන එක ලොකු පවක් අශේන්. ඒ නිසා ඔයා යන්න ඕනේ. එයා ලඟට යන්නම ඕනේ. තේරුනා නේද ඔයාට මම කියන දේ."

මම කියන දේ අහන් ඉඳපු ඒ ඇස් දෙක මලක් පරවෙනවා වගේ මැලවිලා ගියේ එයාටත් නොදැනුවත්වම. මගේ දිහාවත් නොබලා යන්න ලෑස්ති වුනත් එයාගේ හිත වගේම මගේ හිතත් විනාඩියකට නතර වුනේ අන්තිම වතාවටත් අපි අපේ වුන ඒ පැය දෙකක කාලය මතක් කරන්න වගේ. හදිසියෙම නතර වුන ඒ ඇස් දෙක ආයෙමත් මගේ ඇස් වලට එබුනේ අනේ මම යන්නම ඕනෙද කියලා අහන්නා වගේ. ලෝකයම අමතක වුන ඒ තප්පර දෙක තුන ඇතුලේ ඒ අත් වල උණුහුමට මම ගුලි වුනේ පුදුම ලෙංගතුකමකින්.

"එහෙනම් මම යන්නද? " කියලා ඇහුවත් ඒ දරදඬු අත් වලට මාව තව තවත් කිටි කිටියේ තුරුළු කරගත්තා මිසක මගෙන් ඈතට යන්න උවමනාවක් තිබුනේ නැති බව මට තේරුනා. ලෝකයම ගැන තිබුන හැම මතකයක්ම අමතක කරලා මම තව තවත් ඒ අත් අස්සට ගුලි වෙද්දි අපෙ හිත් එක තැන නතර වෙලා තිබුනා. ආයේ නොයන්නම, වෙන් නොවෙන්නම. අපි අපේම වෙලා තිබුනා.

Subscribe to: Posts ( Atom )

සිත් අහස

අහස, පොළව - නුඹ, මම

෴ස්නේහ සඳ ඔබ෴

෴සමුදෙන්නද ළඟ ඉන්නද නොදැන තැවෙන පෙම් සිත මම෴

මුහුණු පොතේ මං